Skip to Content

Szukaj:

Szydełkowa pracownia. Materiały dla kreatywnych. Proste przepisy. Zdrowie.

NEWSLETTER
PRZEPISY
ZDROWIE
GLINKA
BLOG

Szukaj:

Sklep

Tutaj możesz przeglądać produkty w sklepie.

Wyświetlanie wszystkich wyników: 4

DIETA BEZGLUTENOWA BEZMLECZNA EBOOK Z PRZEPISAMI
zł9.99 Dodaj do koszyka
GLINKA ZIELONA EBOOK
zł9.99 Dodaj do koszyka
JAK UZYSKAĆ BARDZIEJ SPÓJNY WIZUALNIE PROFIL NA INSTAGRAMIE?
zł9.99 Dodaj do koszyka
Zbuduj swoj markę na Pintereście. Kurs z Vademecum Blogera pl
zł9.99 Dodaj do koszyka

NAJNOWSZE PINY

JESTEM NA INSTAGRAMIE

beataredzimska

Mały paryski wiodoczek i paryska ciekawostka: D

<img src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Mały paryski wiodoczek i paryska ciekawostka: Dlaczego Paryż jest nazywany miastem świateł, czyli la ville lumière? Ta nazwa funkcjonuje od XVII wieku. I wbrew temu, co można by przypuszczać – nie ma ona nic wspólnego z epoką czy filozofią oświecenia. Która nastąpiła dopiero wiek później. To przyjezdni nadali Paryżowi tę nazwę pod wrażeniem ambitnego systemu oświetlenia publicznego ulic, który funkcjonował wówczas w Paryżu. Tysiące lamp świecowych i pochodni zostały rozmieszczone po fasadach budynków na polecenie Nicolasa de la Reynie, ówczesnego szefa paryskiej policji (nominowanego na to stanowisko przez Ludwika XIV tego), który chciał w ten oświecony sposób poprawić bezpieczeństwo nocą na ulicach Paryża. Czy po prostu wyperswadować pospolitym złodziejaszkom nocne rozboje. Jeżeli od tamtego czasu oświetlenie ulic miast nocą stało się czymś powszechnym i naturalnym. To nazwa Miasto świateł – la ville lumière przylgnęło do Paryża i tak już zostało…. #kobiecafotoszkoła #kobiecafotoszkoła_kfs @kobiecafotoszkola">

Mały paryski wiodoczek i paryska ciekawostka: Dlaczego Paryż jest nazywany miastem świateł, czyli la ville lumière? Ta nazwa funkcjonuje od XVII wieku. I wbrew temu, co można by przypuszczać – nie ma ona nic wspólnego z epoką czy filozofią oświecenia. Która nastąpiła dopiero wiek później. To przyjezdni nadali Paryżowi tę nazwę pod wrażeniem ambitnego systemu oświetlenia publicznego ulic, który funkcjonował wówczas w Paryżu. Tysiące lamp świecowych i pochodni zostały rozmieszczone po fasadach budynków na polecenie Nicolasa de la Reynie, ówczesnego szefa paryskiej policji (nominowanego na to stanowisko przez Ludwika XIV tego), który chciał w ten oświecony sposób poprawić bezpieczeństwo nocą na ulicach Paryża. Czy po prostu wyperswadować pospolitym złodziejaszkom nocne rozboje. Jeżeli od tamtego czasu oświetlenie ulic miast nocą stało się czymś powszechnym i naturalnym. To nazwa Miasto świateł – la ville lumière przylgnęło do Paryża i tak już zostało…. #kobiecafotoszkoła #kobiecafotoszkoła_kfs @kobiecafotoszkola

Ostatnio jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności co

<img alt="Ostatnio jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności co rusz napotykam się, albo sama podświadomie przyciągam, czy przyciągają moją uwagę i wzrok: artykuły, audycje, w których różne osoby opowiadają o radykalnej zmianie swojego życia, przejściu do pracy na własny rachunek, realizacji swoich marzeń, swojej pasji. Może to jest taki trend post - covidowy. Siedząc w domu zaczęliśmy się rozmarzac i zaczęły nam mnożyć się w głowie pomysły, projekty i niektórzy poszli za ciosem, doprowadzając do ich realizacji. Ja sama zaczynałam pisać bloga 10 lat temu, marząc o tym, żeby w ten sposób stworzyć sobie nowe możliwości, żeby zamiast pracy etatowej w odgórnie ustalonych godzinach, na sztywnych zasadach, stworzyć swoje miejsce pracy, czy wypracować pewną niezależność finansową i godzinową. Bo przyznaję się, że owszem: mogę lubić moja pracę, ale starzeje się i czasami ciężko jest mi wstać o 4 nad ranem, czy wytrzymać kilka godzin na wietrze i na chłodzie i niewzruszenie uśmiechać się. W pewnym sensie chyba dlatego tak pokochałam blogowanie (prowadzenie bloga, kanału na You Tube, Instagrama), bo nawet jeżeli wciąż pozostaje to tylko moim hobby, jest taką namiastką wymarzonej pracy, pracy nad własnymi projektami, które sama sobie ustalam które realizuję w swoim rytmie, krok po kroku. Nawet jeżeli nie przekłada się to na „spełnienie finansowe”, daje mi poczucie wewnętrznego spełnienia, kiedy doprowadzam do końca kolejny projekt, nawet jeżeli realizuję go w ramach swojego hobby, to jednak podnosi poczucie mojej wartości, bo np ostatnio: opracowałam serię wzorów gwiazdeczek, teraz kombinuję i przerabiam szydełkowe bombki. A niezależnie rozwijam równoległy projekt: wzory i filmowe tutoriale bransoletek przyjaźni. No a ponieważ za każdym razem, kiedy uda mi się zakończyć kolejny projekt przychodzi apetyt na więcej, odwaga i wiara, że warto spróbować, nawet jeżeli nie przynosi to wymiernych, czy namacalnych korzyści (jak to mówią Francuzi brzęczących - sonnante et trébuchante), dlatego równolegle wróciłam do opracowywania filmików do nauki języka francuskiego @beata_red - nawet jeżeli nie są doskonałe, liczy się progres." data-src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" class="lazyload" src=""><noscript><img src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Ostatnio jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności co rusz napotykam się, albo sama podświadomie przyciągam, czy przyciągają moją uwagę i wzrok: artykuły, audycje, w których różne osoby opowiadają o radykalnej zmianie swojego życia, przejściu do pracy na własny rachunek, realizacji swoich marzeń, swojej pasji. Może to jest taki trend post - covidowy. Siedząc w domu zaczęliśmy się rozmarzac i zaczęły nam mnożyć się w głowie pomysły, projekty i niektórzy poszli za ciosem, doprowadzając do ich realizacji. Ja sama zaczynałam pisać bloga 10 lat temu, marząc o tym, żeby w ten sposób stworzyć sobie nowe możliwości, żeby zamiast pracy etatowej w odgórnie ustalonych godzinach, na sztywnych zasadach, stworzyć swoje miejsce pracy, czy wypracować pewną niezależność finansową i godzinową. Bo przyznaję się, że owszem: mogę lubić moja pracę, ale starzeje się i czasami ciężko jest mi wstać o 4 nad ranem, czy wytrzymać kilka godzin na wietrze i na chłodzie i niewzruszenie uśmiechać się. W pewnym sensie chyba dlatego tak pokochałam blogowanie (prowadzenie bloga, kanału na You Tube, Instagrama), bo nawet jeżeli wciąż pozostaje to tylko moim hobby, jest taką namiastką wymarzonej pracy, pracy nad własnymi projektami, które sama sobie ustalam które realizuję w swoim rytmie, krok po kroku. Nawet jeżeli nie przekłada się to na „spełnienie finansowe”, daje mi poczucie wewnętrznego spełnienia, kiedy doprowadzam do końca kolejny projekt, nawet jeżeli realizuję go w ramach swojego hobby, to jednak podnosi poczucie mojej wartości, bo np ostatnio: opracowałam serię wzorów gwiazdeczek, teraz kombinuję i przerabiam szydełkowe bombki. A niezależnie rozwijam równoległy projekt: wzory i filmowe tutoriale bransoletek przyjaźni. No a ponieważ za każdym razem, kiedy uda mi się zakończyć kolejny projekt przychodzi apetyt na więcej, odwaga i wiara, że warto spróbować, nawet jeżeli nie przynosi to wymiernych, czy namacalnych korzyści (jak to mówią Francuzi brzęczących - sonnante et trébuchante), dlatego równolegle wróciłam do opracowywania filmików do nauki języka francuskiego @beata_red - nawet jeżeli nie są doskonałe, liczy się progres.">

Ostatnio jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności co rusz napotykam się, albo sama podświadomie przyciągam, czy przyciągają moją uwagę i wzrok: artykuły, audycje, w których różne osoby opowiadają o radykalnej zmianie swojego życia, przejściu do pracy na własny rachunek, realizacji swoich marzeń, swojej pasji. Może to jest taki trend post - covidowy. Siedząc w domu zaczęliśmy się rozmarzac i zaczęły nam mnożyć się w głowie pomysły, projekty i niektórzy poszli za ciosem, doprowadzając do ich realizacji. Ja sama zaczynałam pisać bloga 10 lat temu, marząc o tym, żeby w ten sposób stworzyć sobie nowe możliwości, żeby zamiast pracy etatowej w odgórnie ustalonych godzinach, na sztywnych zasadach, stworzyć swoje miejsce pracy, czy wypracować pewną niezależność finansową i godzinową. Bo przyznaję się, że owszem: mogę lubić moja pracę, ale starzeje się i czasami ciężko jest mi wstać o 4 nad ranem, czy wytrzymać kilka godzin na wietrze i na chłodzie i niewzruszenie uśmiechać się. W pewnym sensie chyba dlatego tak pokochałam blogowanie (prowadzenie bloga, kanału na You Tube, Instagrama), bo nawet jeżeli wciąż pozostaje to tylko moim hobby, jest taką namiastką wymarzonej pracy, pracy nad własnymi projektami, które sama sobie ustalam które realizuję w swoim rytmie, krok po kroku. Nawet jeżeli nie przekłada się to na „spełnienie finansowe”, daje mi poczucie wewnętrznego spełnienia, kiedy doprowadzam do końca kolejny projekt, nawet jeżeli realizuję go w ramach swojego hobby, to jednak podnosi poczucie mojej wartości, bo np ostatnio: opracowałam serię wzorów gwiazdeczek, teraz kombinuję i przerabiam szydełkowe bombki. A niezależnie rozwijam równoległy projekt: wzory i filmowe tutoriale bransoletek przyjaźni. No a ponieważ za każdym razem, kiedy uda mi się zakończyć kolejny projekt przychodzi apetyt na więcej, odwaga i wiara, że warto spróbować, nawet jeżeli nie przynosi to wymiernych, czy namacalnych korzyści (jak to mówią Francuzi brzęczących - sonnante et trébuchante), dlatego równolegle wróciłam do opracowywania filmików do nauki języka francuskiego @beata_red - nawet jeżeli nie są doskonałe, liczy się progres.

Ostatnio jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności co

<img alt="Ostatnio jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności co rusz napotykam się, albo sama podświadomie przyciągam, czy przyciągają moją uwagę i wzrok: artykuły, audycje, w których różne osoby opowiadają o radykalnej zmianie swojego życia, przejściu do pracy na własny rachunek, realizacji swoich marzeń, swojej pasji. Może to jest taki trend post - covidowy. Siedząc w domu zaczęliśmy się rozmarzac i zaczęły nam mnożyć się w głowie pomysły, projekty i niektórzy poszli za ciosem, doprowadzając do ich realizacji. Ja sama zaczynałam pisać bloga 10 lat temu, marząc o tym, żeby w ten sposób stworzyć sobie nowe możliwości, żeby zamiast pracy etatowej w odgórnie ustalonych godzinach, na sztywnych zasadach, stworzyć swoje miejsce pracy, czy wypracować pewną niezależność finansową i godzinową. Bo przyznaję się, że owszem: mogę lubić moja pracę, ale starzeje się i czasami ciężko jest mi wstać o 4 nad ranem, czy wytrzymać kilka godzin na wietrze i na chłodzie i niewzruszenie uśmiechać się. W pewnym sensie chyba dlatego tak pokochałam blogowanie (prowadzenie bloga, kanału na You Tube, Instagrama), bo nawet jeżeli wciąż pozostaje to tylko moim hobby, jest taką namiastką wymarzonej pracy, pracy nad własnymi projektami, które sama sobie ustalam które realizuję w swoim rytmie, krok po kroku. Nawet jeżeli nie przekłada się to na „spełnienie finansowe”, daje mi poczucie wewnętrznego spełnienia, kiedy doprowadzam do końca kolejny projekt, nawet jeżeli realizuję go w ramach swojego hobby, to jednak podnosi poczucie mojej wartości, bo np ostatnio: opracowałam serię wzorów gwiazdeczek, teraz kombinuję i przerabiam szydełkowe bombki. A niezależnie rozwijam równoległy projekt: wzory i filmowe tutoriale bransoletek przyjaźni. No a ponieważ za każdym razem, kiedy uda mi się zakończyć kolejny projekt przychodzi apetyt na więcej, odwaga i wiara, że warto spróbować, nawet jeżeli nie przynosi to wymiernych, czy namacalnych korzyści (jak to mówią Francuzi brzęczących - sonnante et trébuchante), dlatego równolegle wróciłam do opracowywania filmików do nauki języka francuskiego @beata_red - nawet jeżeli nie są doskonałe, liczy się progres." data-src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" class="lazyload" src=""><noscript><img src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Ostatnio jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności co rusz napotykam się, albo sama podświadomie przyciągam, czy przyciągają moją uwagę i wzrok: artykuły, audycje, w których różne osoby opowiadają o radykalnej zmianie swojego życia, przejściu do pracy na własny rachunek, realizacji swoich marzeń, swojej pasji. Może to jest taki trend post - covidowy. Siedząc w domu zaczęliśmy się rozmarzac i zaczęły nam mnożyć się w głowie pomysły, projekty i niektórzy poszli za ciosem, doprowadzając do ich realizacji. Ja sama zaczynałam pisać bloga 10 lat temu, marząc o tym, żeby w ten sposób stworzyć sobie nowe możliwości, żeby zamiast pracy etatowej w odgórnie ustalonych godzinach, na sztywnych zasadach, stworzyć swoje miejsce pracy, czy wypracować pewną niezależność finansową i godzinową. Bo przyznaję się, że owszem: mogę lubić moja pracę, ale starzeje się i czasami ciężko jest mi wstać o 4 nad ranem, czy wytrzymać kilka godzin na wietrze i na chłodzie i niewzruszenie uśmiechać się. W pewnym sensie chyba dlatego tak pokochałam blogowanie (prowadzenie bloga, kanału na You Tube, Instagrama), bo nawet jeżeli wciąż pozostaje to tylko moim hobby, jest taką namiastką wymarzonej pracy, pracy nad własnymi projektami, które sama sobie ustalam które realizuję w swoim rytmie, krok po kroku. Nawet jeżeli nie przekłada się to na „spełnienie finansowe”, daje mi poczucie wewnętrznego spełnienia, kiedy doprowadzam do końca kolejny projekt, nawet jeżeli realizuję go w ramach swojego hobby, to jednak podnosi poczucie mojej wartości, bo np ostatnio: opracowałam serię wzorów gwiazdeczek, teraz kombinuję i przerabiam szydełkowe bombki. A niezależnie rozwijam równoległy projekt: wzory i filmowe tutoriale bransoletek przyjaźni. No a ponieważ za każdym razem, kiedy uda mi się zakończyć kolejny projekt przychodzi apetyt na więcej, odwaga i wiara, że warto spróbować, nawet jeżeli nie przynosi to wymiernych, czy namacalnych korzyści (jak to mówią Francuzi brzęczących - sonnante et trébuchante), dlatego równolegle wróciłam do opracowywania filmików do nauki języka francuskiego @beata_red - nawet jeżeli nie są doskonałe, liczy się progres.">

Ostatnio jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności co rusz napotykam się, albo sama podświadomie przyciągam, czy przyciągają moją uwagę i wzrok: artykuły, audycje, w których różne osoby opowiadają o radykalnej zmianie swojego życia, przejściu do pracy na własny rachunek, realizacji swoich marzeń, swojej pasji. Może to jest taki trend post - covidowy. Siedząc w domu zaczęliśmy się rozmarzac i zaczęły nam mnożyć się w głowie pomysły, projekty i niektórzy poszli za ciosem, doprowadzając do ich realizacji. Ja sama zaczynałam pisać bloga 10 lat temu, marząc o tym, żeby w ten sposób stworzyć sobie nowe możliwości, żeby zamiast pracy etatowej w odgórnie ustalonych godzinach, na sztywnych zasadach, stworzyć swoje miejsce pracy, czy wypracować pewną niezależność finansową i godzinową. Bo przyznaję się, że owszem: mogę lubić moja pracę, ale starzeje się i czasami ciężko jest mi wstać o 4 nad ranem, czy wytrzymać kilka godzin na wietrze i na chłodzie i niewzruszenie uśmiechać się. W pewnym sensie chyba dlatego tak pokochałam blogowanie (prowadzenie bloga, kanału na You Tube, Instagrama), bo nawet jeżeli wciąż pozostaje to tylko moim hobby, jest taką namiastką wymarzonej pracy, pracy nad własnymi projektami, które sama sobie ustalam które realizuję w swoim rytmie, krok po kroku. Nawet jeżeli nie przekłada się to na „spełnienie finansowe”, daje mi poczucie wewnętrznego spełnienia, kiedy doprowadzam do końca kolejny projekt, nawet jeżeli realizuję go w ramach swojego hobby, to jednak podnosi poczucie mojej wartości, bo np ostatnio: opracowałam serię wzorów gwiazdeczek, teraz kombinuję i przerabiam szydełkowe bombki. A niezależnie rozwijam równoległy projekt: wzory i filmowe tutoriale bransoletek przyjaźni. No a ponieważ za każdym razem, kiedy uda mi się zakończyć kolejny projekt przychodzi apetyt na więcej, odwaga i wiara, że warto spróbować, nawet jeżeli nie przynosi to wymiernych, czy namacalnych korzyści (jak to mówią Francuzi brzęczących - sonnante et trébuchante), dlatego równolegle wróciłam do opracowywania filmików do nauki języka francuskiego @beata_red - nawet jeżeli nie są doskonałe, liczy się progres.

Szukam fachowca - budowlańca. Lokalizacja - Wersa

<img src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Szukam fachowca - budowlańca. Lokalizacja - Wersal Firma budowlana (francuska zresztą, LETELLIER - nie polecam na przyszłość), obrzezala nam tak okno (usuwając ołów), a później zapadła się pod ziemię i przestała dawać znak życia (mimo że została nam polecona przez merostwo w Wersalu - o naiwności). Teraz potrzebuję fachowca, który mi to zamuruje, wypełni najlepiej MAPP- em, solidnie, szybko i tanio. Możecie polecić kogoś, albo podrzucić namiary do jakiegoś budowlańca - lokalizacja Wersal">

Szukam fachowca - budowlańca. Lokalizacja - Wersal Firma budowlana (francuska zresztą, LETELLIER - nie polecam na przyszłość), obrzezala nam tak okno (usuwając ołów), a później zapadła się pod ziemię i przestała dawać znak życia (mimo że została nam polecona przez merostwo w Wersalu - o naiwności). Teraz potrzebuję fachowca, który mi to zamuruje, wypełni najlepiej MAPP- em, solidnie, szybko i tanio. Możecie polecić kogoś, albo podrzucić namiary do jakiegoś budowlańca - lokalizacja Wersal

Małe rzeczy a cieszą. Zwykłe, codzienne drobiaz

<img src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Małe rzeczy a cieszą. Zwykłe, codzienne drobiazgi tworzą szczęście i nadają smaczek naszemu życiu. Drobiazgi, a ile potrafią wnieść w życie radości… Z wiekiem chyba zatracamy umiejetność cieszenia się drobiazgami - na tym pewnie polega starzenie się - tracimy entuzjazm dla życia właściwy młodości. Ale podarujcie dziecku drobiazg - własnoręcznie wyplecioną bransoletkę przyjaźni, czy motek włóczki, z którym może zrobić, co tylko mu się podoba (czytaj - pociąć na drobny mak - ot jak ostatnio kończą moje motki kupione na poważne projekty, dlatego dziergam drobiazgi z kordonka hi hi hi). Ale….. Ile taki drobny podarunek potrafi wzbudzić w dziecku spontanicznej i szczerej radości, którą nam dorosłym trudno w sobie, z takim natężeniem wzniecić. Ale radość jest zaraźliwa. Dlatego chyba tak lubimy kupować prezenty najmłodszym. #kobiecyponiedzialek u @szydelkowe_zacisze #pochwalnyponiedziałek u @aellirenn #poniedziałekzrękodziełem @_by_agga #babskimonday @iwona_boho_home">

Małe rzeczy a cieszą. Zwykłe, codzienne drobiazgi tworzą szczęście i nadają smaczek naszemu życiu. Drobiazgi, a ile potrafią wnieść w życie radości… Z wiekiem chyba zatracamy umiejetność cieszenia się drobiazgami - na tym pewnie polega starzenie się - tracimy entuzjazm dla życia właściwy młodości. Ale podarujcie dziecku drobiazg - własnoręcznie wyplecioną bransoletkę przyjaźni, czy motek włóczki, z którym może zrobić, co tylko mu się podoba (czytaj - pociąć na drobny mak - ot jak ostatnio kończą moje motki kupione na poważne projekty, dlatego dziergam drobiazgi z kordonka hi hi hi). Ale….. Ile taki drobny podarunek potrafi wzbudzić w dziecku spontanicznej i szczerej radości, którą nam dorosłym trudno w sobie, z takim natężeniem wzniecić. Ale radość jest zaraźliwa. Dlatego chyba tak lubimy kupować prezenty najmłodszym. #kobiecyponiedzialek u @szydelkowe_zacisze #pochwalnyponiedziałek u @aellirenn #poniedziałekzrękodziełem @_by_agga #babskimonday @iwona_boho_home

No i ostatecznie przetestowałam na żywym organiz

<img alt="No i ostatecznie przetestowałam na żywym organizmie - tj na samej sobie - nadmiar internetu przytłacza, ale kiedy po latach uzależnienia - w moim przypadku już prawie po 10 - ciu latach blogowania - człowiek totalnie chce się odciąć od tego, co dotychczas robił, w życiu pojawia się pustka i brak motywacji. Przechodziłam przez to przez ostatnie dni: chciałam totalnie przestać udzielać się w sieci, a wtedy…. z jednej strony nagle odczułam, ile spędzam tu czasu - przytłoczył mnie nadmiar wolnego czasu i brak pomysłu na jego sensowne wykorzystanie, ale też przekonałam się, że to, że nie bardzo wiem, co z tym wygospodarowanym czasem zrobić, jakie znaleźć sobie zajęcie, a przede wszystkim JAKI WYZNACZYĆ SOBIE CEL - działa bardzo deprymująco. I dzięki temu stwierdziłam, że nie wszystko w sieci jest złe. Dobrze jest mieć pasje, CEL i korzystać (ale mądrze i z umiarem) z internetu, jako takiej motywacji do jej pokazywania swojej pasji, dzielenia się nią, szukania motywacji i inspiracji. Przekonałam się, że bycie online stało się nieodłączna częścią mnie, byle tylko nie brać sobie tego za bardzo do serca, byle niepotrzebnie nie frustrować się huśtawką followersow. Byle robić swoje i czerpać z tego przyjemność, byle nie oczekiwać za dużo, nie porównywać się z innymi, co tylko prowadzi do wewnętrznej frustracji i rozczarowania. Dlatego stwierdziłam, że dalej powoli będę robić swoje - dziergać szydełkowe drobiazgi, nagrywać kolejne tutoriale, doskonalić swoje rękodzielnicze umiejętności. A jednocześnie - po długim kryzysie twórczym - wróciłam do nagrywania filmików do nauki języka francuskiego. I mam zamiar robić to dalej - rozwijać te 2 tematy równolegle, ale w swoim rytmie i bez oglądania się na statystyki, czy tzw mierniki blogerskiej próżności. Choć pokusa jest silna i pewnie nie raz będę musiała dać sobie po łapach. Tyle dobrych postanowień po kilku dniach dogłębnego dołku." data-src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" class="lazyload" src=""><noscript><img src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="No i ostatecznie przetestowałam na żywym organizmie - tj na samej sobie - nadmiar internetu przytłacza, ale kiedy po latach uzależnienia - w moim przypadku już prawie po 10 - ciu latach blogowania - człowiek totalnie chce się odciąć od tego, co dotychczas robił, w życiu pojawia się pustka i brak motywacji. Przechodziłam przez to przez ostatnie dni: chciałam totalnie przestać udzielać się w sieci, a wtedy…. z jednej strony nagle odczułam, ile spędzam tu czasu - przytłoczył mnie nadmiar wolnego czasu i brak pomysłu na jego sensowne wykorzystanie, ale też przekonałam się, że to, że nie bardzo wiem, co z tym wygospodarowanym czasem zrobić, jakie znaleźć sobie zajęcie, a przede wszystkim JAKI WYZNACZYĆ SOBIE CEL - działa bardzo deprymująco. I dzięki temu stwierdziłam, że nie wszystko w sieci jest złe. Dobrze jest mieć pasje, CEL i korzystać (ale mądrze i z umiarem) z internetu, jako takiej motywacji do jej pokazywania swojej pasji, dzielenia się nią, szukania motywacji i inspiracji. Przekonałam się, że bycie online stało się nieodłączna częścią mnie, byle tylko nie brać sobie tego za bardzo do serca, byle niepotrzebnie nie frustrować się huśtawką followersow. Byle robić swoje i czerpać z tego przyjemność, byle nie oczekiwać za dużo, nie porównywać się z innymi, co tylko prowadzi do wewnętrznej frustracji i rozczarowania. Dlatego stwierdziłam, że dalej powoli będę robić swoje - dziergać szydełkowe drobiazgi, nagrywać kolejne tutoriale, doskonalić swoje rękodzielnicze umiejętności. A jednocześnie - po długim kryzysie twórczym - wróciłam do nagrywania filmików do nauki języka francuskiego. I mam zamiar robić to dalej - rozwijać te 2 tematy równolegle, ale w swoim rytmie i bez oglądania się na statystyki, czy tzw mierniki blogerskiej próżności. Choć pokusa jest silna i pewnie nie raz będę musiała dać sobie po łapach. Tyle dobrych postanowień po kilku dniach dogłębnego dołku.">

No i ostatecznie przetestowałam na żywym organizmie - tj na samej sobie - nadmiar internetu przytłacza, ale kiedy po latach uzależnienia - w moim przypadku już prawie po 10 - ciu latach blogowania - człowiek totalnie chce się odciąć od tego, co dotychczas robił, w życiu pojawia się pustka i brak motywacji. Przechodziłam przez to przez ostatnie dni: chciałam totalnie przestać udzielać się w sieci, a wtedy…. z jednej strony nagle odczułam, ile spędzam tu czasu - przytłoczył mnie nadmiar wolnego czasu i brak pomysłu na jego sensowne wykorzystanie, ale też przekonałam się, że to, że nie bardzo wiem, co z tym wygospodarowanym czasem zrobić, jakie znaleźć sobie zajęcie, a przede wszystkim JAKI WYZNACZYĆ SOBIE CEL - działa bardzo deprymująco. I dzięki temu stwierdziłam, że nie wszystko w sieci jest złe. Dobrze jest mieć pasje, CEL i korzystać (ale mądrze i z umiarem) z internetu, jako takiej motywacji do jej pokazywania swojej pasji, dzielenia się nią, szukania motywacji i inspiracji. Przekonałam się, że bycie online stało się nieodłączna częścią mnie, byle tylko nie brać sobie tego za bardzo do serca, byle niepotrzebnie nie frustrować się huśtawką followersow. Byle robić swoje i czerpać z tego przyjemność, byle nie oczekiwać za dużo, nie porównywać się z innymi, co tylko prowadzi do wewnętrznej frustracji i rozczarowania. Dlatego stwierdziłam, że dalej powoli będę robić swoje - dziergać szydełkowe drobiazgi, nagrywać kolejne tutoriale, doskonalić swoje rękodzielnicze umiejętności. A jednocześnie - po długim kryzysie twórczym - wróciłam do nagrywania filmików do nauki języka francuskiego. I mam zamiar robić to dalej - rozwijać te 2 tematy równolegle, ale w swoim rytmie i bez oglądania się na statystyki, czy tzw mierniki blogerskiej próżności. Choć pokusa jest silna i pewnie nie raz będę musiała dać sobie po łapach. Tyle dobrych postanowień po kilku dniach dogłębnego dołku.

No i ostatecznie przetestowałam na żywym organiz

<img alt="No i ostatecznie przetestowałam na żywym organizmie - tj na samej sobie - nadmiar internetu przytłacza, ale kiedy po latach uzależnienia - w moim przypadku już prawie po 10 - ciu latach blogowania - człowiek totalnie chce się odciąć od tego, co dotychczas robił, w życiu pojawia się pustka i brak motywacji. Przechodziłam przez to przez ostatnie dni: chciałam totalnie przestać udzielać się w sieci, a wtedy…. z jednej strony nagle odczułam, ile spędzam tu czasu - przytłoczył mnie nadmiar wolnego czasu i brak pomysłu na jego sensowne wykorzystanie, ale też przekonałam się, że to, że nie bardzo wiem, co z tym wygospodarowanym czasem zrobić, jakie znaleźć sobie zajęcie, a przede wszystkim JAKI WYZNACZYĆ SOBIE CEL - działa bardzo deprymująco. I dzięki temu stwierdziłam, że nie wszystko w sieci jest złe. Dobrze jest mieć pasje, CEL i korzystać (ale mądrze i z umiarem) z internetu, jako takiej motywacji do jej pokazywania swojej pasji, dzielenia się nią, szukania motywacji i inspiracji. Przekonałam się, że bycie online stało się nieodłączna częścią mnie, byle tylko nie brać sobie tego za bardzo do serca, byle niepotrzebnie nie frustrować się huśtawką followersow. Byle robić swoje i czerpać z tego przyjemność, byle nie oczekiwać za dużo, nie porównywać się z innymi, co tylko prowadzi do wewnętrznej frustracji i rozczarowania. Dlatego stwierdziłam, że dalej powoli będę robić swoje - dziergać szydełkowe drobiazgi, nagrywać kolejne tutoriale, doskonalić swoje rękodzielnicze umiejętności. A jednocześnie - po długim kryzysie twórczym - wróciłam do nagrywania filmików do nauki języka francuskiego. I mam zamiar robić to dalej - rozwijać te 2 tematy równolegle, ale w swoim rytmie i bez oglądania się na statystyki, czy tzw mierniki blogerskiej próżności. Choć pokusa jest silna i pewnie nie raz będę musiała dać sobie po łapach. Tyle dobrych postanowień po kilku dniach dogłębnego dołku." data-src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" class="lazyload" src=""><noscript><img src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="No i ostatecznie przetestowałam na żywym organizmie - tj na samej sobie - nadmiar internetu przytłacza, ale kiedy po latach uzależnienia - w moim przypadku już prawie po 10 - ciu latach blogowania - człowiek totalnie chce się odciąć od tego, co dotychczas robił, w życiu pojawia się pustka i brak motywacji. Przechodziłam przez to przez ostatnie dni: chciałam totalnie przestać udzielać się w sieci, a wtedy…. z jednej strony nagle odczułam, ile spędzam tu czasu - przytłoczył mnie nadmiar wolnego czasu i brak pomysłu na jego sensowne wykorzystanie, ale też przekonałam się, że to, że nie bardzo wiem, co z tym wygospodarowanym czasem zrobić, jakie znaleźć sobie zajęcie, a przede wszystkim JAKI WYZNACZYĆ SOBIE CEL - działa bardzo deprymująco. I dzięki temu stwierdziłam, że nie wszystko w sieci jest złe. Dobrze jest mieć pasje, CEL i korzystać (ale mądrze i z umiarem) z internetu, jako takiej motywacji do jej pokazywania swojej pasji, dzielenia się nią, szukania motywacji i inspiracji. Przekonałam się, że bycie online stało się nieodłączna częścią mnie, byle tylko nie brać sobie tego za bardzo do serca, byle niepotrzebnie nie frustrować się huśtawką followersow. Byle robić swoje i czerpać z tego przyjemność, byle nie oczekiwać za dużo, nie porównywać się z innymi, co tylko prowadzi do wewnętrznej frustracji i rozczarowania. Dlatego stwierdziłam, że dalej powoli będę robić swoje - dziergać szydełkowe drobiazgi, nagrywać kolejne tutoriale, doskonalić swoje rękodzielnicze umiejętności. A jednocześnie - po długim kryzysie twórczym - wróciłam do nagrywania filmików do nauki języka francuskiego. I mam zamiar robić to dalej - rozwijać te 2 tematy równolegle, ale w swoim rytmie i bez oglądania się na statystyki, czy tzw mierniki blogerskiej próżności. Choć pokusa jest silna i pewnie nie raz będę musiała dać sobie po łapach. Tyle dobrych postanowień po kilku dniach dogłębnego dołku.">

No i ostatecznie przetestowałam na żywym organizmie - tj na samej sobie - nadmiar internetu przytłacza, ale kiedy po latach uzależnienia - w moim przypadku już prawie po 10 - ciu latach blogowania - człowiek totalnie chce się odciąć od tego, co dotychczas robił, w życiu pojawia się pustka i brak motywacji. Przechodziłam przez to przez ostatnie dni: chciałam totalnie przestać udzielać się w sieci, a wtedy…. z jednej strony nagle odczułam, ile spędzam tu czasu - przytłoczył mnie nadmiar wolnego czasu i brak pomysłu na jego sensowne wykorzystanie, ale też przekonałam się, że to, że nie bardzo wiem, co z tym wygospodarowanym czasem zrobić, jakie znaleźć sobie zajęcie, a przede wszystkim JAKI WYZNACZYĆ SOBIE CEL - działa bardzo deprymująco. I dzięki temu stwierdziłam, że nie wszystko w sieci jest złe. Dobrze jest mieć pasje, CEL i korzystać (ale mądrze i z umiarem) z internetu, jako takiej motywacji do jej pokazywania swojej pasji, dzielenia się nią, szukania motywacji i inspiracji. Przekonałam się, że bycie online stało się nieodłączna częścią mnie, byle tylko nie brać sobie tego za bardzo do serca, byle niepotrzebnie nie frustrować się huśtawką followersow. Byle robić swoje i czerpać z tego przyjemność, byle nie oczekiwać za dużo, nie porównywać się z innymi, co tylko prowadzi do wewnętrznej frustracji i rozczarowania. Dlatego stwierdziłam, że dalej powoli będę robić swoje - dziergać szydełkowe drobiazgi, nagrywać kolejne tutoriale, doskonalić swoje rękodzielnicze umiejętności. A jednocześnie - po długim kryzysie twórczym - wróciłam do nagrywania filmików do nauki języka francuskiego. I mam zamiar robić to dalej - rozwijać te 2 tematy równolegle, ale w swoim rytmie i bez oglądania się na statystyki, czy tzw mierniki blogerskiej próżności. Choć pokusa jest silna i pewnie nie raz będę musiała dać sobie po łapach. Tyle dobrych postanowień po kilku dniach dogłębnego dołku.

Miałam nagrywać kolejny tutorial, pisać kolejny

<img src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Miałam nagrywać kolejny tutorial, pisać kolejny wpis na bloga, miałam z przytupem zakończyć 10 - ty rok blogowania, a tymczasem przestało mi się chcieć, przestałam widzieć sens robienia tego dalej, przestałam bywać na Instagramie, przestałam zaglądać na bloga, jeszcze czasem zerkam siłą przyzwyczajenia, ale z takim wręcz odkrywczym zdumieniem - jak ja potrafiłam spędzać tu - online taki ogrom / bezmiar czasu - w totalnym oderwaniu od realnego życia, wierząc, że na tym właśnie polega realne życie. Jak potrafi omamić siła iluzji. Z niedowierzaniem przecieram oczy i zaczynam dostrzegać to, czego nie widziałam przez lata, zajęta gonieniem za lajkami i wirtualnym uznaniem. Jak ta gonitwa potrafi wciagnac, człowiek nie uświadamia sobie swojej wewnętrznej frustracji, zajęty gonieniem w piętkę w niekończącym się blogerskim wyścigu szczurów. Dopiero, kiedy przychodzi przebudzenie…. Pożegnanie z blogiem po 10 - ciu latach pisania - trochę żal, trochę traktuję to jako wyzwolenie - dojrzewam do tego od kilku ładnych miesięcy. Zaczęłam pisać bloga na początku 2012 roku: pragnęłam znaleźć w ten sposób, czy docelowo stworzyć zajęcie, które nada sens mojemu życiu i otworzy przede mną nowe możliwości. A wpadłam w spiralę gonienia w piętkę (po wszelkich możliwych social mediach), zagłuszającego tak nieznośnie dokuczliwe na emigracji uczucie samotności. Iluzja użyteczności, poczucie wypełnionego po brzegi życia towarzyskiego podczas scrolowania pełnego wynurzeń i wystylizowanych relacji feedu tego czy innego social medium…. W rzeczywistości, w potrzebie, w realu - nie ma się do kogo odezwać. Kilka dni temu wpadłam na wpis Kasi z @simpliciteblog , (która poznałam na początku naszego blogowania - gdzieś około roku 2013), jej wpis o blogerkach, które się wypalają - jak bardzo to pasuje do mnie….. I wtedy przyszło uświadomienie, otrzeźwienie, słowa, które określiły i przez to uzmysłowiły mi ten stan, który przez lata był moim udziałem. Teraz przechodzę fazę oczyszczenia i spokoju. #kobiecafotoszkoła #fotowtorek_kfs #dziewczynykfs #instawtorek_kfs #instawtorek_ksf">

Miałam nagrywać kolejny tutorial, pisać kolejny wpis na bloga, miałam z przytupem zakończyć 10 - ty rok blogowania, a tymczasem przestało mi się chcieć, przestałam widzieć sens robienia tego dalej, przestałam bywać na Instagramie, przestałam zaglądać na bloga, jeszcze czasem zerkam siłą przyzwyczajenia, ale z takim wręcz odkrywczym zdumieniem - jak ja potrafiłam spędzać tu - online taki ogrom / bezmiar czasu - w totalnym oderwaniu od realnego życia, wierząc, że na tym właśnie polega realne życie. Jak potrafi omamić siła iluzji. Z niedowierzaniem przecieram oczy i zaczynam dostrzegać to, czego nie widziałam przez lata, zajęta gonieniem za lajkami i wirtualnym uznaniem. Jak ta gonitwa potrafi wciagnac, człowiek nie uświadamia sobie swojej wewnętrznej frustracji, zajęty gonieniem w piętkę w niekończącym się blogerskim wyścigu szczurów. Dopiero, kiedy przychodzi przebudzenie…. Pożegnanie z blogiem po 10 - ciu latach pisania - trochę żal, trochę traktuję to jako wyzwolenie - dojrzewam do tego od kilku ładnych miesięcy. Zaczęłam pisać bloga na początku 2012 roku: pragnęłam znaleźć w ten sposób, czy docelowo stworzyć zajęcie, które nada sens mojemu życiu i otworzy przede mną nowe możliwości. A wpadłam w spiralę gonienia w piętkę (po wszelkich możliwych social mediach), zagłuszającego tak nieznośnie dokuczliwe na emigracji uczucie samotności. Iluzja użyteczności, poczucie wypełnionego po brzegi życia towarzyskiego podczas scrolowania pełnego wynurzeń i wystylizowanych relacji feedu tego czy innego social medium…. W rzeczywistości, w potrzebie, w realu - nie ma się do kogo odezwać. Kilka dni temu wpadłam na wpis Kasi z @simpliciteblog , (która poznałam na początku naszego blogowania - gdzieś około roku 2013), jej wpis o blogerkach, które się wypalają - jak bardzo to pasuje do mnie….. I wtedy przyszło uświadomienie, otrzeźwienie, słowa, które określiły i przez to uzmysłowiły mi ten stan, który przez lata był moim udziałem. Teraz przechodzę fazę oczyszczenia i spokoju. #kobiecafotoszkoła #fotowtorek_kfs #dziewczynykfs #instawtorek_kfs #instawtorek_ksf

Miałam nagrywać kolejny tutorial, pisać kolejny

<img src="https://modanabio.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Miałam nagrywać kolejny tutorial, pisać kolejny wpis na bloga, miałam z przytupem zakończyć 10 - ty rok blogowania, a tymczasem przestało mi się chcieć, przestałam widzieć sens robienia tego dalej, przestałam bywać na Instagramie, przestałam zaglądać na bloga, jeszcze czasem zerkam siłą przyzwyczajenia, ale z takim wręcz odkrywczym zdumieniem - jak ja potrafiłam spędzać tu - online taki ogrom / bezmiar czasu - w totalnym oderwaniu od realnego życia, wierząc, że na tym właśnie polega realne życie. Jak potrafi omamić siła iluzji. Z niedowierzaniem przecieram oczy i zaczynam dostrzegać to, czego nie widziałam przez lata, zajęta gonieniem za lajkami i wirtualnym uznaniem. Jak ta gonitwa potrafi wciagnac, człowiek nie uświadamia sobie swojej wewnętrznej frustracji, zajęty gonieniem w piętkę w niekończącym się blogerskim wyścigu szczurów. Dopiero, kiedy przychodzi przebudzenie…. Pożegnanie z blogiem po 10 - ciu latach pisania - trochę żal, trochę traktuję to jako wyzwolenie - dojrzewam do tego od kilku ładnych miesięcy. Zaczęłam pisać bloga na początku 2012 roku: pragnęłam znaleźć w ten sposób, czy docelowo stworzyć zajęcie, które nada sens mojemu życiu i otworzy przede mną nowe możliwości. A wpadłam w spiralę gonienia w piętkę (po wszelkich możliwych social mediach), zagłuszającego tak nieznośnie dokuczliwe na emigracji uczucie samotności. Iluzja użyteczności, poczucie wypełnionego po brzegi życia towarzyskiego podczas scrolowania pełnego wynurzeń i wystylizowanych relacji feedu tego czy innego social medium…. W rzeczywistości, w potrzebie, w realu - nie ma się do kogo odezwać. Kilka dni temu wpadłam na wpis Kasi z @simpliciteblog , (która poznałam na początku naszego blogowania - gdzieś około roku 2013), jej wpis o blogerkach, które się wypalają - jak bardzo to pasuje do mnie….. I wtedy przyszło uświadomienie, otrzeźwienie, słowa, które określiły i przez to uzmysłowiły mi ten stan, który przez lata był moim udziałem. Teraz przechodzę fazę oczyszczenia i spokoju. #kobiecafotoszkoła #fotowtorek_kfs #dziewczynykfs #instawtorek_kfs #instawtorek_ksf">

Miałam nagrywać kolejny tutorial, pisać kolejny wpis na bloga, miałam z przytupem zakończyć 10 - ty rok blogowania, a tymczasem przestało mi się chcieć, przestałam widzieć sens robienia tego dalej, przestałam bywać na Instagramie, przestałam zaglądać na bloga, jeszcze czasem zerkam siłą przyzwyczajenia, ale z takim wręcz odkrywczym zdumieniem - jak ja potrafiłam spędzać tu - online taki ogrom / bezmiar czasu - w totalnym oderwaniu od realnego życia, wierząc, że na tym właśnie polega realne życie. Jak potrafi omamić siła iluzji. Z niedowierzaniem przecieram oczy i zaczynam dostrzegać to, czego nie widziałam przez lata, zajęta gonieniem za lajkami i wirtualnym uznaniem. Jak ta gonitwa potrafi wciagnac, człowiek nie uświadamia sobie swojej wewnętrznej frustracji, zajęty gonieniem w piętkę w niekończącym się blogerskim wyścigu szczurów. Dopiero, kiedy przychodzi przebudzenie…. Pożegnanie z blogiem po 10 - ciu latach pisania - trochę żal, trochę traktuję to jako wyzwolenie - dojrzewam do tego od kilku ładnych miesięcy. Zaczęłam pisać bloga na początku 2012 roku: pragnęłam znaleźć w ten sposób, czy docelowo stworzyć zajęcie, które nada sens mojemu życiu i otworzy przede mną nowe możliwości. A wpadłam w spiralę gonienia w piętkę (po wszelkich możliwych social mediach), zagłuszającego tak nieznośnie dokuczliwe na emigracji uczucie samotności. Iluzja użyteczności, poczucie wypełnionego po brzegi życia towarzyskiego podczas scrolowania pełnego wynurzeń i wystylizowanych relacji feedu tego czy innego social medium…. W rzeczywistości, w potrzebie, w realu - nie ma się do kogo odezwać. Kilka dni temu wpadłam na wpis Kasi z @simpliciteblog , (która poznałam na początku naszego blogowania - gdzieś około roku 2013), jej wpis o blogerkach, które się wypalają - jak bardzo to pasuje do mnie….. I wtedy przyszło uświadomienie, otrzeźwienie, słowa, które określiły i przez to uzmysłowiły mi ten stan, który przez lata był moim udziałem. Teraz przechodzę fazę oczyszczenia i spokoju. #kobiecafotoszkoła #fotowtorek_kfs #dziewczynykfs #instawtorek_kfs #instawtorek_ksf

Pokaż więcej Follow on Instagram

© Copyright 2021 MODA NA BIO. All Rights Reserved. Blossom Fashion | Developed By Blossom Themes. Powered by WordPress.Polityka prywatności

Go to mobile version