Nie jesteśmy winni za całą niedolę świata. Ale też o niej nie zapominajmy.
Jakiś czas temu przeczytałam, że w Chinach żyje 13 milionów osób, które nie mają pozwolenia na życie. Dosłownie.
Bo pewnie wiecie, że w tym kraju wciąż obowiązuje polityka jednego dziecka. Ale jeżeli zdarzy się drugie? Jaki wybór mają jego biedni rodzice?
Niestety niewielki: aborcję lub zapłacenie państwu horrendarnie wysokiej (jak na tamtejsze warunki i nie tylko) kary. To około 40 000 euro. Co dla przeciętnego Chińczyka równa się 7-letniej pensji (bez wydawania na cokolwiek).
Jeżeli tej kary nie zapłacą, to ich dziecko po prostu nie istnieje: na papierze. Ale łatwo wyobrazić sobie, co to oznacza w kraju odgórnie kontrolowanym, o rozbudowanej administracji. Kraju, który mimo wprowadzenia gospodarki rynkowej, zachował starą (odziedziczoną po komunizmie) organizację państwa. Przyzwyczajenie jest po prostu drugą naturą.
Takie dziecko nie posiadające żadnego dokumentu tożsamości nigdy nie pójdzie do szkoły. Jako dorosły już człowiek nigdy nie będzie mógł podróżować pociągiem, czy chociażby nawet autobusem.
Jeżeli uda mu się znaleźć jakąś pracę, to oczywiście na czarno. I łatwo sobie wyobrazić za jaką pensję i w jakich warunkach (niewolniczych).
Odebrano im prawo do życia jeszcze zanim przyszli na świat.
Ale ten problem nie dotyczy pojedynczych osób, ale aż 13 milionów ludzi. Co może w skali chińskiego społeczeństwa niewiele znaczy. Ale przyrównajmy do naszych warunków: to 1/3 mieszkańców Polski.
Kto jest drugim, trzecim … dzieckiem w rodzinie? Kto ma więcej niż jedno dziecko? Wszystkie te osoby, poza odgórnie ustalonym pułapem nie miałyby tam racji bytu.
Dlatego…
Szukasz recepty na to, jak być szczęśliwym? Pomyśl o tym, co masz, a nie o tym, czego Ci brakuje.
Cieszmy się tym, co mamy. Cieszmy się zbliżającym Bożym Narodzeniem. Nie chcę przyćmić Waszych świąt tym smunym obrazkiem.
Nie jesteśmy winni za całą niedolę świata. Ale też o niej nie zapominajmy.
Pozdrawiam Was gorąco.
Beata
PS. A siedząc przy wigilijnym stole (i nie tylko), patrząc na puste miejsce pozostawione dla zabłąkanego przechodnia (czy podróżnika), warto pomyśleć o tych wszystkich: porzuconych, zapomnianych, pominiętych, żyjących na marginesie społeczeństwa, z przypadku, z nieszczęśliwego zbiegu okoliczności, na skutek błędów młodości… I uświadomić sobie i docenić własne szczęście.
[…] Myśl o tym, co masz, a nie o tym czego Ci brakuje. […]