Trudności są po to, by wyzwolić z Ciebie to, co najlepsze.

Czyli czego można się nauczyć z trudnych sytuacji? Dlaczego warto szukać dobrych stron w każdym zdarzeniu? Stawiaj czoło trudnościom, bo one wydobędą z Ciebie to, co najlepsze. 

[Tweet “Powiedz mi, na którym piętrze mieszakasz, a powiem Ci prawdę o Twoim zdrowiu.”]

Jakiś czas temu przeczytałam o dość nietypowym badaniu i (z pozoru) o jeszcze bardziej absurdalnym wniosku, który z niego wyciągnięto. Jakie to badanie i jaki wniosek?

Otóż pytano się jego uczestników, na którym mieszkają piętrze i sprawdzano ich kondycję fizyczną. Co się okazało?

To, że w najlepszej formie fizycznej są ludzie mieszkający na 2 i 3 piętrze. Banialuki, wyssane z palca. Ogromne uproszczenie? Nie wiem. Choć jak głębiej się zastanowić, ma to całkiem sensowne wyjaśnienie. To wyjaśnienie nazywa się bardzo pospolicie: SCHODY.

No bo kto, z ręką na sercu, nigdy nie zazdrościł sąsiadowi z parteru tego, że … nie ma pod górkę?

• Chociażby wracając z siatkami po ciężkim dniu,
• lub samemu dobijając do mieszkania na piętrze choćby po najcudowniejszych wakacjach, za to z przeładowanymi walizkami. Te zawsze trzeba kolanami dopychać.
• Czy po prostu wracając  ze sklepu z nowiusienką kanapą prosto, którą jakoś trzeba wepchnąć na to czwarte piętro. A tu właśnie padła winda. To z mojego osobistego doświadczenia. Nic tylko siąść i zapłakać.

No bo tu zaczynają się schody.

Tyle, że te prowadzące na 2 czy 3 piętro z reguły przemierzamy na piechotę. Przecież szkoda czasu na czekanie na windę. Robimy to kilka razy dziennie, kilkanaście w tygodniu, kilka tysięcy w roku. Bóg jeden wie, ile w całym życiu.

Ale jeżeli mieszkamy na czwartym piętrze lub wyżej z czystym sumieniem odpuszczamy sobie schody. No bo niby na co wymyślono windę? Komu przy zdrowych zmysłach chciałoby się pedałować na piechotę na 8 piętro. Jeszcze sąsiedzi wezmą za wariata?

Czym są schody? To synonim przeszkody, w której przejście musimy włożyć trochę/sporo wysiłku. Ale ten wysiłek zwróci się z nawiązką: lepsza kondycja, zgrabniejsze uda i pośladki, mniejsza zadyszka, no i potężne zadowolenie z samego siebie.

Jakże czasami kusi, by je sobie odpuścić, by pójść na łatwiznę i wybrać windę.

Tymczasem…

[Tweet “Największe okazje w naszym życiu pojawiają się w przebraniu problemów.”]

Mnie też kusiło po zeszłotygodniowym pruciu, by cichaczem odpuścić sobie druty. Stwierdziłam, że niby po co będę się męczyć? Przecież szybciej, prościej i przyjemniej pójdzie mi zrobić coś z tej samej włóczki na szydełku. Tyle, że wcale nie poszło. ?????

Trafiłam na włóczkę oporną na szydełko . O ile taka istnie. Otóż kilka miesięcy temu kupiłam sobie kilka motków kremowej włóczki o składzie 75% wełny i 25% poliamidu (według producenta – na druty 2,5). Ja wrzuciłam ją na trochę grubsze druty (3,5 – tylko takie mam). Robiło mi się na nich fenomenalnie. O ile mogę tak powiedzieć – wziąwszy pod uwagę efekt końcowy i moje raczkujące umiejętności.

Oczywiście robiło mi się na nich fenomenalnie do czasu … aż zaczęły się schody. Czyli uciekło mi oczko (jeszcze nie umiem ich łapać) i spojrzałam krytycznie na to, co do tej pory zrobiłam (koślawe oczka, nierówne brzegi). I wszystko sprułam.

Upatrzyłam sobie inny wzor z tej samej włóczki (tyle że na szydełko). Zrobiłam próbkę i zaczęłam dziergać. Szło mi strasznie opornie. Nie wiem, czy można tak to nazwać, ale ta włóczka po prostu nie nadaje się na szydełko. Dlaczego? Bo potwornie się haczy. Przy każdym pociągnięciu szydełka rozrywam mikronitki. Włóczka wydaje przy tym nieprzyjemny zgrzyt. Taki, po którym ciarki przechodzą po plecach i po zębach. Nie wiem, czy wiecie o co mi chodzi? Na drutach tego nie ma. Druty są proste i nie mają tego zakończenia w formie haczyka, który szarpie włóczkę.

Mam więc do wyboru: albo spisać włóczkę na straty, albo zrobić z niej coś na drutach. Czyli znowu stanęłam przed schodami. Czy doprowadzą mnie do wymarzonego celu i w końcu nauczę się robić na drutach? Czas pokaże.

Bo ….

[Tweet “Najdłuższa droga składa się z małych kroków.”]

Cofnęłam się pamięcią kilka miesięcy wstecz, kiedy beztrosko przyłączyłam się do wyzwania u Maknety, myśląc sobie, że przecież dziergam. No bo dziargałam na okrągło serwetki. Same serwetki i nic więcej. Serwetki przydają mi się do dziś do zdjęć kulinarnych na bloga.

Bez pokonywania trudności, nie ma postępów.

Tymczasem dzięki wyzwaniu wspólne czytanie i dzierganie poznałam wiele fantastycznych i fantastycznie kreatywnych dziewczyn, które co tydzień mobilizują mnie do pokonywania kolejnych trudności.

Nie raz mam ochotę odpuścić sobie „schody” i pójść po najmniejszej linii oporu, czyli bez wysiłku i bez robienia postępów : wybrać windę. Zdałam sobie sprawę, że dzięki wyzwaniu i motywacji z Waszej strony przez ostatnie kilka miesięcy „szydełkowo” przeszłam daleką drogę. Od serwetek, poprzez szale i chusty, do pierwszej (szczęśliwie ukończonej) bluzki.

Z perspektywy czasu widzę, że każda ukończona robotka, to było takie małe zwycięstwo, które popychało mnie naprzód.¨W tym tkwi…

Potęga małego zwycięstwa.

Takie małe zwycięstwa mają ogromną moc. Potrfią narobić apetytu na więcej i zmobilizować do dalszej pracy. No i przede wszystkim dodają wiary we własne siły. Małe zwycięstwa przytrafiają się nam każdego dnia. To małe etapy, które udało się pomyślnie przejść (zaliczyć, pokonać) mimo napotkanych trudności. Mała rzecz, a cieszy.

Dla mnie takim zwycięstwem było opanowanie prawych i lewych oczek na drutach.Takie zwycięstwa zdarzają się nam w najróżniejszych dziedzinach życia. Warto się nimi cieszyć i czerpać z nich energię na dalszą drogę.

Potęga optymizmu Allan Loy McGinnis.

A jeżeli o tym piszę, to dlatego że podbudowałam się książką „Potęga optymizmu” Allana Loy McGinnisa. Mam ją od lat i zaglądam do niej, gdy potrzeba mi motywującego kopa. Napisana jest w bardzo optymistycznym (chrzescijańskim) duchu (ale bez hurra optymizmu). Zawsze trafię w niej na jakąś historię, która w danym momencie mnie zmotywuje, bo będzie odpowiadać mojej sytuacji (w danej chwili).

Oto historia, która idelanie pasuje do mojej popruciowej depresji. Może i Was zmotywuje, by zmierzyć się z czymś, na co absolutnie nie macie ochoty. A jednak powinniście się za to zabrać własnoręcznie, zamiast czekać z założonymi rękoma … na windę.

„Pewien muzyk, który cierpiał na depresję jechał autorstradą i złapał gumę. Z początku bezradnie przyglądał się przebitej dętce i zamartwiał, że nie umie zmienić koła. Czekał, aż w końcu zaczął działać. Po godzinie zmagań udało mu się założyć koło zapasowe. Wróciwszy do samochodu zauważył, że jego obsesyjne przygnębienie minęło.

Jak to wytłumaczyć? Muzyk stanął przed kolejnym irytującym problemem. Zamiast załamywać ręce i bezradnie czekać na pomoc, zabrał się do działania.”

[Tweet “Małe zwycięstwo ma ogromną moc i motywuje do dalszych wysiłków.”]

To sprawdza się w życiu, w chorobie (w walce z nią), w pisaniu bloga, w prowadzeniu firmy, w uczeniu się czegoś nowego. Bo gdy próbujemy, gdy nie dajemy za wygraną, nawet jeżeli zamykają się jedne drzwi, na ich miejsce otwierają się inne. Które może przegapilibyśmy jadąc winą (czyli wybierając pójście na łatwiznę).

Pozdrawiam serdecznie

Beata